Pedagogisch verantwoord paardrijden

De pony’s komen….. elke week is dat een feest op minicamping De Visser. Het bankje wordt klaar gezet, meestal ligt er een fototoestel bij. De weg wordt vrij gemaakt en kinderen die er in de voorgaande week al waren, weten waar ze moeten zijn om mee te kunnen doen. De eerste nemen plaats op het bankje en nog voordat de pony’s gearriveerd zijn, heeft zich al een rij gevormd ……

…… want als je een keer op de rug van een van de pony’s plaats wilt nemen, gaat er een wachttijd aan vooraf. En in die rij wachtenden gebeurt vanalles.

Het begint met gezellig gekeuvel. Iedereen ontvangt een kaartje van kampeerboerin Joyce, waarmee ze het eerste rondje gratis kunnen proberen. Bij het uitdelen oefent ze de namen van de berijders, maar meestal weet ze ze nog niet allemaal en krijgt ze hulp en tips van de nog geduldig wachtende kinderen.

Daarna volgt de spanning voor degene die bijna aan de beurt zijn. Iemand moet toch nog even uit de rij om een zenuwachtig plasje te doen. Bij terugkomst blijkt zijn plekje opgevuld (aangesloten) te zijn…. Tja, hoe moet dat dan als niemand je plekje vrij gehouden heeft?? Maar de kinderen kunnen zich heel goed herinneren dat er nog iemand tussen hoort en de toiletbezoeker kan rustig terug op “zijn” plaats.

Als de lange wachttijd ervoor gezorgd heeft dat je bijna aan de beurt bent, neemt de spanning toe en wordt er hier en daar een mama gevraagd om in de buurt te blijven….. Of de spanning wordt te groot en gaat over in angst. Het is mooi om te zien dat de ene mama er in slaagt om die angst te laten verdwijnen en de andere mama dat echt niet voor elkaar krijgt. In het laatste geval doet kampeerboerin Joyce nog een poging om hulp aan te bieden, wat weleens helpt, want iedereen weet: vreemde ogen…… Maar een enkele keer is de wachtende niet meer om te praten en verlaat, enigszins bedroefd en teleurgesteld, of soms met opluchting de rij. Ook prima, want het is en blijft vakantie. Ponyrijden moet leuk zijn en is natuurlijk niet verplicht.

Als de eerste ronde een succes is geweest komen de zakgeld-centjes tevoorschijn en tovert de wachtrij om tot een rij met gevorderde beoefenaars van de sport. Er komen stoere verhalen. De paarden worden van top tot teen onder de loep genomen. Men wil weten of ze ook een naam hebben. En tijdens die analyse blijkt dat er kleuverschil in zit. Een enkeling constateert ook een hoogteverschil. Op die manier ontstaan nieuwe wensen. “Ik wil op de bruine”, “ik wil op die met het geruite dekje”, “ik ben net al op Valentino geweest en ga nu op de andere”.  Hoe los je dat toch op? Ook daarin zijn de kinderen zeer creatief. De grote wachtende beinvloedt de kleine buurman op een dusdanige manier dat de wens van de kleine buurman in het voordeel van hem uitpakt. Mocht het niet lukken dan is er altijd wel iemand bereid om een plaatsje naar voren te schuiven in de rij, zodat de wens alsnog ingevuld kan worden.

 Zo zie je maar….. mede door het ponyrijden leren de kinderen om met elkaar creatieve oplossingen te zoeken voor hun problemen. Ze kunnen al heel veel zelf! Dat is mooi om te zien.

Cowgirl Jule

Het is weer zover! Het is hoogseizoen en dus gaan we ponyrijden. Een felbegeerde activiteit op minicamping De Visser, waar al dagen naar uitgekeken word.

Op zaterdag werd het al aangekonigd: de pony’s komen. Voor veel kleine meisjes een moment waar ze al een jaar lang naar uitgekeken hebben, omdat ze vorig jaar na enige twijfel toch bovenop de rug van de grote pony durfde te klimmen. En daarmee veranderde het verlegen meisje ineens in een ware prinses die zich door haar “paard” over de camping liet rijden.

Ook dit jaar was de kleine zus Jule al vanaf zaterdag bezig met het ponyrijden. Zou ze dat durven? Hoe groot zijn die paarden dan? Haar grote zus was er vol van en kon niet wachten tot ze het hoefgetrappel hoorde komen, maar Jule had toch enige twijfel om niet te zeggen angst.

De spanning neemt toe…..

Grote zus weet dat de maandag is begonnen en denkt op elk moment van de ochtend dat ze de paardjes hoort aankomen. Op het moment dat het woord ‘paard’ valt, zit kleine Jule al terug in haar stoel, want het is toch wel erg spannend. Zou ze meegaan? De angst zwelt aan en brengt de kleine meid meer twijfel. Maar het is nog geen 10.00 uur.

Er moet eerst nog gegeten worden. De bakker komt langs en Jule kiest iets lekkers voor ontbijt. De kampeerboerin zet ondertussen een bankje neer om straks de lange rij wachtenden in bedwang te kunnen houden. Kleine gasten vragen haar vol verwachting: “Komen ze al?”. “Tien uur pas”, antwoord de kampeerboerin. Jule kijkt gespannen toe.

En dan is het zover………

Na het ontbijt ziet ze ze ineens. De paarden met hun begeleidsters doen een gewenningsrondje over het kampeerterrein en stoppen bij het bankje dat speciaal voor hen is geplaatst. Daar zitten al een heleboel kleine gasten te wachten om op te stijgen. De kampeerboerin deelt voor het eerste rondje ‘vrijkaartjes’ uit en Jule …. Jule blijft veilig in haar stoeltje zitten. Ze durft niet…..

Als enige tijd verstreken is en papa vraagt haar om mee te gaan naar de pony’s wil ze eigenlijk niet, maar houdt de hand van papa stevig vast en besluit voorzichtig een kijkje te nemen. Eenmal bij het bankje aangekomen, ziet de kampeerboerin haar en ook Jule ontvangt een kaartje voor de eerste keer. “Ik ben jou nog vergeten Jule, wil je ook een keer ponyrijden?” Jule antwoord niet, maar sluit stilletjes aan in de rij. Ook papa wacht af of zijn dochter toch daadwerkelijk gaat doen wat de rest van de kinderen ook doet.

De overwinning

Nog 6 meisjes voor haar. De volgende 2 kinderen stappen op, nog 4 meisjes te gaan. Kampeerboerin Joyce vraagt aan Jule of ze helemaal alleen gaat. Ze kijkt vertwijfeld en antwoord dat ze niet gaat. “Echt niet?”, vraagt kampeerboerin Joyce. Nee, Jule is het niet van plan, want ze denkt dat ze niet durft. Daar heeft de kampeerboerin wel een oplossing voor “dan ga ik met je mee”. Inmiddels is haar beurt gekomen. De hand van papa wordt ingeruild voor de hand van kampeerboerin Joyce. Ze geeft het gekregen kaartje aan de begeleidster van pony Lucky. De kampeerboerin tilt haar bovenop de pony. Angstig kijkt Jule haar papa aan, maar papa reageert niet op haar angst en prijst haar voor haar moed. Hij komt haar niet halen. Ze moet nu echt rijden……. Daar zet Lucky de eerste stappen en Jule bijt op haar lip. Ze houd de rand van het zadel stevig vast en de kampeerboerin heeft Jule aan haar broekband gegrepen. Na de eerste bocht kijkt ze nog een aantal keren verschrikt naar de hand die haar vast houd, maar ze beseft dat er niets kan gebeuren. Na de tweede bocht komt papa weer in beeld, hij maakt een foto. “Durf je te zwaaien naar papa, Jule?” vraagt kampeerboerin. Nee, Jule houdt het zadel stevig vast en lacht lief. Na de derde bocht heeft ze begrepen dat ponyrijden eigenlijk hartstikke leuk is. Ze kijkt om zich heen en zoekt haar mama. Die komt net aanlopen, maar mist de stoere activiteit van haar kleine meid. Na bocht vier zit het avontuur erop. Lucky is weer bij het bankje aangekomen waar nog 20 andere kleine gasten vol verwachting, braaf in de rij staan voor een rondje op een pony.

Nog een keer..

Kampeerboerin Joyce prijst Jule voor haar inzet en tilt haar van de pony. Jule draait naar papa en steekt beide armpjes in de lucht. “Yes”, gilt ze, “mag ik nog een keer?”. Natuurlijk kan papa nu geen nee zeggen en stopt het meisje een centje toe. Huppelend sluit ze aan in de rij en wacht geduldig en vol vertrouwen op haar volgende ritje op de pony, want ponyrijden is leuk!!