Einde van het seizoen in zicht

Met de start van de herfstvakantie komt het einde van het seizoen in zicht

De laatste weekenden is het geweldig mooi weer. Vooral het weekend van Marathon Zeeland (5-7 oktober) heeft het erg getroffen. Duizenden sportievelingen brachten een bezoek aan Zeeland om deel te nemen aan een van de disciplines tijdens het marathon weekend. Er werd gewandeld, gefiietst en gerend. Het andere deel van de bezoekers fungeerde als begeleider, supporter of genoot gewoon van de entourage in en om Zoutelande. Een prachtig evenement in ons kleine dorp!

Vandaag is de herfstvakantie van start gegaan. Het slotstuk van het seizoen. Nooit overvol, maar gelukkig wel gezellig druk. En ook deze gasten gun ik, zoals al hun voorgangers, een prachtige week met in ieder geval elke dag een droge periode om er af en toe op uit te kunnen trekken. Juist in de herfst is een stevige wandeling langs het strand en over de duinen een beleving, die je niet wilt missen.

Ook in de herfstvakantie is er nog vanalles te doen. Zoutelande houdt een “Vikingendag” met vuurwerk ter afsluiting. Er is een lampionoptocht. En het WK Kustvissen vindt plaats in de gemeente Veere.

Ik wens alle vakantievierders op minicamping De Visser, in Zeeland of op andere plekken van deze aardbol een hele fijne vakantie toe!

Daar gaat ze……….

………..morgen wordt ze opgehaald. Ik heb er moeite voor moeten doen om haar te bemachtigen en zag er naar uit om haar te gebruiken. Maar zover mag het helaas niet komen! Morgen wordt ze opgehaald, mijn startnummer voor de Ladiesrun 2012, onderdeel van MarathonZeeland.

In de tijd dat ik op redelijk niveau volleybal speelde, werd de zomervakantie gevuld met verplichte loopjes. In de tijd dat er geen trainingen waren, kreeg ik een schema mee om de conditie op peil te houden. Dat werkte ik braaf af. Onderdeel van dat schema was altijd een deel hardlopen, maar als er iets is waar ik niet voor in de wieg gelegd ben, is het hardlopen. Toch deed ik het in die tijd, omdat ik op de eerste training niet als laatste binnen wilde komen.

Na die volleybalcarriere heb ik nog van allerlei sporten gedaan. Met de komst van een baan, een man en kinderen werd bij elke verandering mijn tijd om te sporten minder. Met de werkzaamheden op de camping is het sporten werkelijk gezakt tot nul. Ik hield mezelf voor dat ik genoeg beweging had, er geen tijd voor kon vinden en me zo ook goed voelde. Maar toch miste ik de sport.

Toen er vorig jaar een loopgroepje werd opgericht door sportvereniging Willebrord in Zoutelande was dat voor mij de beste manier om het sporten weer op de rails te krijgen. Dichtbij huis was een voordeel, maar de soort sport – hardlopen – was een nadeel. Onder het motto: “je moet iets doen!” ben ik begonnen.

Op mijn oude volleybalschoenen in een trainingsbroek sloot ik aan achter de rij dames in strakke broeken, op geschikte schoenen en soms zelfs voorzien van een sporthorloge. Nooit heb ik gedacht dat ik me ooit voor deze sport zou aanmelden voor een wedstrijdje. En toch is dat gebeurd. Naast de wekelijkse training, ging ik al snel ook een extra rondje voor mezelf. In de hoop dat ik de dames in de strakke pakjes een keer bij zou kunnen houden.

In oktober 2011 deden de snelle dames uit mijn loopgroepje mee aan de Ladiesrun in Zoutelande. Honderden dames waren van de partij, jong en oud, dik en dun, snel en minder snel, maar stoer genoeg om voor zichzelf een goede prestatie neer te zetten. Op dat moment werd mijn trainingsdoel bepaald: ik wil in 2012 meedoen aan de Ladiesrun in Zoutelande als deelneemster aan de 10 km.

En daar ging ik……. 3x per week heb ik de tijd gevonden om een training af te werken. Aan de hand van schema’s, gevonden op internet, vorderde ik naar wens. De eerste 5 km. was al snel een feit. Zelfs in de ijskoude winter kon ik de moed verzamelen om te gaan hardlopen. Heerlijk is het als je terugkomt na een training, waar je eigenlijk toch niet zoveel zin in had. Het ging prima, de camping dicht, kinderen naar school en ik trok de hardloopschoenen regelmatig aan.

Op 1 januari 00.31 uur zat ik achter mijn computer om mezelf aan te melden voor deelname aan de Ladiesrun. Ik kon niet meer terug, het doel moest nu gerealiseerd worden. Tijdens het kampeerseizoen werd het iets moeilijker, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om 2 of 3x per week een rondje te kunnen doen. Ik verminderde zelfs iets in gewicht en was trots op mezelf. Samen met enkele sportieve gasten op de camping liep ik de Stratenloop en de Noormannenloop in Westkapelle. De organisatie van Marathon Zeeland startte speciale LadiesRun-trainingen en ik was van de partij. Totdat het mis ging……. pijn in de voet. Ik hoopte nog op een stijve spier of klacht na een verkeerde stap, maar de aanwezige fysiotherapeuten op de camping concludeerde “hielspoor”. De meest gevreesde blessure voor een hardloper. Even heb ik de trainingen nog voortgezet op een vlakke ondergrond in plaats van over de duinen en het strand, maar al snel leek dat ook niet meer verstandig.

Acht weken voor de start viel ik geblesseerd uit. Ik heb lang gehoopt dat dat nog ruim genoeg was om te herstellen en fit aan de start te verschijnen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik heb vanalles geprobeerd: tape, Fitflops, massage, pillen, poeders, 3 x 30 druppels ribes nigrum per dag, ShockWave-therapie, siliconen hielstukjes, maar tot op heden zonder resultaat. Met nog 2 weken voor de start heb ik de hoop opgegeven. Ik hoop natuurlijk nog steeds dat het over 2 weken over is, want dan kan ik weer lekker gaan lopen. Maar de deelname aan de Ladiesrun zit er in 2012 niet meer in.

Morgen wordt ze opgehaald, mijn startbewijs. Ik ben benieuwd welke eindtijd achter mijn naam komt te staan. Ik heb nooit een vermoeden gehad dat ik ooit met zo teleurgesteld zou zijn over het feit dat ik niet kan hardlopen. Vroeger moest ik en wilde eigenlijk niet. Nu mag ik, zou het graag doen, maar kan ik (tijdelijk) niet meer. Het doet pijn.

Ik wens mijn vervangster en alle andere 1099 Ladies een hele fijne, gezellige, sportieve wedstrijd toe. Het zal niet gemakkelijk worden, maar des te bevredigender als je het hebt gehaald! Allemaal heel veel succes. Ik kom kijken!

P.S.: inmiddels is ook mijn startbewijs voor de wandelmarathon te koop. Leuk in combinatie met een verblijf op minicamping de Visser. Wie dat laatste doet, krijgt het gratis!

Op krabbenvangst met Kampeerboerin

Een strandsafari is ondertussen een vast onderdeel geworden van een van de activiteiten in het zomerseizoen. Een eenvoudig concept met prachtig resultaat. Zeker als je op vakantie bent in Zeeland moet je een keer mee geweest zijn op een van de strandsafari’s van minicamping De Visser.

Wel 25 kinderen en minstens een van hun ouders gaf gehoor aan de oproep om deel te nemen aan de strandsafari op een van de dichtstbijzijnde stranden van. De safari wordt vaak in de ochtenduren gelopen, maar dit keer was het om 19.00 uur laag water, dus trok de stoet met fietsers na het avondmaal richting de kust. Die korte reis is al een feest op zich, zoveel kinderen, zoveel fietsjes, fluoriserende hesjes en dat allemaal op een tijd dat je normaal als kind al bijna op bed ligt.

De strandjuffen Annie en Rien staan er klaar voor en brengen direct het tempo erin. We moeten namelijk helemaal lopen naar ” ’t Groot Oot”, wat vier stranden verderop ligt. De kleine beentjes kunnen de snelheid gemakkelijk bijbenen, maar stoppen af en toe toch om iets op te rapen. De opdracht is namelijk: “alles wat waardevol is, neem je mee”. En in de ogen van de kleine kampeerders is een opengesprongen mosselschelp zeker de moeite waard. Ook voor een takje blaaswier wordt gestopt en bij het zien van een aangespoelde kwal klinkt er een gil……. tja, echt safari.

Op het laatste strand voor het grote paalhoofd bij Westkapelle kunnen de jongens zich niet meer inhouden en rollen de broekspijpen op om met schepnet de garnalen te verzamelen. Maar we moeten nog een klein stukje verder waar onder de palenrij vele basaltblokken vergeven zijn van wier en algen. Een prima schuilplaats voor grote en kleine krabben. De stoere mannen uit de groep komen direct met een grote krab aan, die gaat in de emmer. Maar of het een jongen of een meisje is, kunnen ze niet vertellen. Dat wordt haarfijn uitgelegd en is al eerder hier gemeld in een van de vorige verslagen.

Uiteindelijk is er een rij emmers ontstaan met allemaal verschillende inhoud. Ze hebben een grote emmer krabben, de volgende is voor de garnalen, ook zijn er zeesterren gevangen en heeft het wier een eigen plek gekregen. Als we verzamelen op de basaltblokken van de dijk, gaan de emmers allemaal mee, want daar zitten de strandschatten in. De strandjuffen vertellen graag over de gevonden dieren. Mevrouw Rien toont haar schelpenverzameling en de kleine safariganger luisteren geinteresseerd.

Aan het einde van de strandsafari gaan natuurlijk alle levende wezens weer terug naar de plaats waar ze zich thuis voelen: in de zee. De krabben komen daar niet zomaar, die moeten nog een heuse wedstrijd volbrengen. Er wordt een start- en finishlijn in het zand getrokken en de krabben verlaten de emmer bij de start om vervolgens een wedstrijd te doen wie het eerst in de zee is. Onder luid geschreeuw “rennen, rennen, rennen” hebben ook de krabben hun huis gevonden. Het is tijd om te gaan.

Terwijl enkele mama’s genieten van de ondergaande zon en de daarbij horende gekleurde lucht loopt de stoet terug naar de fietsen, waar een verrassing volgt. Iedereen ontvangt van strandjuf Rien een echt fossiel. Een schelp ‘van meer dan 10.000 jaar oud’…….. ze legt uit dat dit te controleren is door de schelp tegen het licht te houden. Als het licht er niet doorheen komt is de schelp een echte fossiel geworden. De kinderen nemen die laatste tip nog goed in zich op en keren huiswaarts met het fossiel. Eenmaal op de camping heeft kampeerboerin Joyce een uitsmijter voor de deelnemers en wel een ‘Kampeerboerin’s Krabbenvanger”, waarmee de kinderen in een van de volgende vakantiedagen nogmaals terug kunnen gaan naar een paalhoofd om te proberen de losgelaten krabben weer aan de haak te slaan.